Samenvatting

In het project 'Ik zie, ik zie..' is de dementerende medemens een verre ander voor de kunstenaarstudenten. Om deze verre ander te ontmoeten is het nodig in jezelf te graven; vanzelfsprekendheden te ondervragen en de ander diep in de ogen te kijken. Waar ben je? Hoe kan ik je kennen en hoe kan jij mij kennen? De aanwezigheid van pen en papier, en het alibi van het portret creëerde een rustige context waarin de ontmoeting zich in de tijd kon ontvouwen en waarin het beeldende zijn plaats kon innemen. Ontmoeten werd ont-moeten. Mijn belangrijkste vraag was: Wat is portretteren in de context van deze ontmoeting met de verre ander? De kunststudenten lieten het mij met een vanzelfsprekende openhartigheid en eerlijkheid zien. De ander portretteren is ook jezelf portretteren, zoals je de ander nooit kan leren kennen zonder ook jezelf op het spel te zetten.