Samenvatting

In veen- en kleigebieden kan door slappe deklagen in combinatie met grote stijghoogte uit het eerste watervoerende pakket opbarsten plaatsvinden. Op nieuw te ontwikkelen terreinen moet ter compensatie van extra verhard oppervlak oppervlaktewater worden aangelegd. In opbarstingsgevoelige gebieden moeten maatregelen worden genomen in de vorm van ballastbedden en parallel gelegen smalle watergangen om opbarsten van de watergangbodem te voorkomen. Deze maatregelen zijn erg kostbaar door hoge investeringskosten en intensiever onderhoud. Om het opbarstingsrisico te verkleinen en mogelijk kosten te drukken is het idee ontstaan om de waterhuishouding te scheiden in twee watersystemen waarbij het dakoppervlak wordt gescheiden van het straatoppervlak.