Samenvatting

De laatste paar jaar kom je in de media steeds vaker termen tegen als ‘netgeneratie’, ‘generatie Einstein’ en ‘zapgeneratie’. Met al deze termen wordt grofweg één en dezelfde generatie bedoeld: de generatie jongeren van nu, ongeveer geboren vanaf 1988. Deze generatie beweegt zich razendsnel via het internet en communiceert op ontelbare manieren. Informatie verspreidt zich via internet, computerspelletjes en allerlei andere audiovisuele middelen. En zo langzamerhand wordt er door het onderwijs steeds meer ingespeeld op deze ontwikkelingen. Ook de manier van leren verandert. Het onderwijs is aan verandering onderhevig en niet voor niets ontstaan er steeds nieuwe leertheorieën, zoals het constructivisme. (Phillips, 1995). De tijd van slechts nog ‘passief’ uit een boek leren is voorbij. Leren gebeurt op veel verschillende manieren en docenten spelen hier op in door binnen hun onderwijs te zoeken naar interactieve en digitale werkvormen.
Wat heeft dit voor effect op de kunsteducatie? Ook aan kunst en cultuur kunnen jongeren via het internet deelnemen en ze lijken dit dan ook veelvuldig te doen. Het lijkt daarom voor de hand liggend dat (kunst)educatie zich steeds meer gaat richten op de beeldcultuur van de netgeneratie. Maar is dit wel nodig? Bestaat er echt zoiets als een netgeneratie en is dit voldoende steekhoudend om het onderwijs hierop aan te passen?
Dit literatuuronderzoek moet een inzicht bieden in de discussies die er gaande zijn over het wel of niet bestaan van een geheel nieuwe generatie. Waar komen deze ideeën uit voort en wat staat er tegenover? Hoe wordt er omgegaan met de manier waarop de jongeren van nu leren, in hoeverre moet het onderwijs worden aangepast? Hoe gaan deze jongeren om met cultuur en betekent dit een benodigde verandering voor kunst- en cultuureducatie? De vraagstelling die daaruit voortvloeit is als volgt: Is er sprake van een ‘netgeneratie’ en welke discussies worden hierover gevoerd? Wat kan de betekenis daarvoor zijn voor (kunst)educatie?