Samenvatting

In dit onderzoek wordt ingegaan op de vraag ‘Hoe ziet het speltherapeutisch handelen eruit bij de psychische ondersteuning in speltherapie bij kinderen die een intensieve, medische behandeling hebben gehad?’ Daarbij dient een speltherapeutische casus als voorbeeld. De casestudy beschrijft het oogpunt van de ouders, speltherapeut, schoolbegeleider en kinderneuroloog. Naast de casestudy worden de ervaringen van drie speltherapeuten met de behandeling van deze doelgroep uiteengezet. Uit het onderzoek blijkt dat speltherapie helpend was in deze casus. Dit beeld wordt bekrachtigd door de speltherapeuten; ook zij zien dat speltherapie helpend is. De kinderen uit deze doelgroep kunnen dezelfde aanmeldredenen hebben als kinderen zonder intensieve, medische behandeling. Doelstellingen voor hen zijn verschillend, maar vaak gericht op het verwerken van trauma en het verkrijgen van meer zelfvertrouwen of het gevoel van controle en autonomie. Sensopatisch spel, afreageren of uiten van boosheid, spelen met ziekenhuis-gerelateerd materiaal en ordenen of sorteren, komen terug in het spel. In de casus wordt dit ook zichtbaar. Het linkt aan veel voorkomende thema’s bij deze doelgroep als onzekerheid, boosheid, traumaverwerking, controle en autonomie. Iedere speltherapeut werkt daarbij vanuit een client-centered grondhouding, waarbij aanvullend verschillende specifieke interventies ingezet worden.