Samenvatting

Op de school waar ik werk is het noodzakelijk dit schooljaar de zorgstructuur te verbeteren in de vorm van HGW, vanwege een negatief inspectieoordeel op dit onderdeel. Voor mij als begeleider is dit een normatieve uitdaging omdat het in hoog tempo uitvoeren van dit veranderproces waarbij de doelstelling gegeven is door de Overheid, als gevolg heeft dat niet alle delen van het proces met inspraak van het team kunnen worden uitgevoerd. De directieve stijl van veranderen die soms uitgevoerd wordt, past niet bij de schoolcultuur waar de autonomie van de leerkrachten belangrijk is. Dit leidt tot de onderzoeksvraag: “Waar ligt in dit team de balans tussen directieve en non-directieve oplossingsgerichte teamcoaching, bij het uniform implementeren en uitvoeren van HGW?” Om antwoord te krijgen op de onderzoeksvraag formuleerde ik de volgende deelvragen: 1) “In welke situaties wordt directieve of non-directieve teamcoaching toegepast?” 2) “Wat is het verschil in beleving tussen het ervaren van directieve en non- directieve teamcoaching?” 3) “Hoe begeleid ik een team bij directieve en non-directieve teamcoaching?” Literatuuronderzoek wees uit dat directieve en non-directieve teamcoaching gedefinieerd kunnen worden. Directief coachen is gericht op de taak en niet op de mens die het uit moet voeren (Stoker, Kolk, & Donders, 2003). Bij non-directieve coaching is sprake van autonomie van de werknemer (Deckers, 2012). Dit onderzoek heeft geleid tot een werktheorie. In mijn praktijk blijkt dat in ruim 80% van de veranderprocessen op het gebied van kwaliteitseisen naar advies van het team gevraagd wordt. In ruim 30% van de veranderprocessen heeft het team een instemmingsfunctie. De werktheorie geeft aan dat de hoeveelheid tijd, de aard van de grondhouding, de herkomst van de doelstelling en de mate van bekwaamheid de criteria zijn voor de keuze tussen directieve en non-directieve oplossingsgerichte teamcoaching. Daarnaast wordt aangegeven wat de rol van de teamcoach zou moeten zijn per coachingsvorm. Een aanbeveling is dat directieve oplossingsgerichte teamcoaching slechts wordt ingezet bij gevoelens van onbekwaamheid, tijdsdruk en/ of een negatieve grondhouding, in verband met de negatievere beleving hiervan bij het team. Daarnaast moet altijd uitgegaan worden van oplossingsgerichte teamcoaching, ongeacht de coachingsvorm, in verband met de toekomst oriëntatie en het centraal stellen van de ondersteuningsbehoeften van het team. Ten slotte moet naast de teamcoaching altijd sprake zijn van individuele coaching op basis van persoonlijke (ondersteunings)behoeften bij het veranderproces