Samenvatting

De recente transities in het sociaal domein hebben een grote impact gehad op alle betrokken partijen. Invoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) alsmede de decentralisaties met bijbehorende verschuivingen van financieringsstromen en verantwoordelijkheden, hebben geleid tot onzekerheid bij alle betrokkenen. Gemeenten werden verantwoordelijk voor zorg en ondersteuning van de inwoners, het ontbrak hen echter aan financiële of inhoudelijke zekerheid. Dit heeft geresulteerd in gemeentelijk sociaal beleid met weinig financiële risico’s en veel controle; kortdurende zorgindicaties met controleerbare resultaten in de vorm van uniforme pakketten met vastgestelde budgetten. Kortom, beleid dat haaks staat op het gedachtegoed en visies van veel zorginstellingen, zoals AP. Zeker wanneer zij cliënten begeleiden met bijvoorbeeld Autismespectrumstoornis, waarbij het creëren van druk en onzekerheid averechts werken. Een uniforme resultaatgerichte werkwijze versus cliëntgericht maatwerk, dat is de spagaat waar de sociaal agoog zich in bevindt op weg naar het gezamenlijk doel, een zo zelfredzaam mogelijk bestaan voor iedereen. Zo ook de sociaal agoog binnen team wonen van AP.
Het doel van dit kwalitatief onderzoek is om de sociaal agoog handvatten te bieden om binnen de kaders van het huidige Wmo-beleid zo cliëntgericht mogelijk te kunnen handelen. Dit heeft geleid tot de volgende onderzoeksvraag: Wat heeft de sociaal agoog binnen team wonen van AP nodig om cliënten met ASS, die deelnemen aan een wooninitiatief, te begeleiden in het bevorderen van hun zelfredzaamheid?
Om antwoord te kunnen geven op deze onderzoeksvraag zijn semigestructureerde interviews afgenomen onder cliënten binnen een wooninitiatief van AP en de daarbij betrokken begeleiders. De resultaten uit deze interviews zijn geanalyseerd en gekoppeld aan een theoretisch kader. Op basis daarvan zijn conclusies getrokken welke antwoord geven op de onderzoeksvraag. Hieruit blijkt dat de sociaal agoog, naast bepaalde kernkwaliteiten en de juiste houding, vooral een vertrouwensrelatie met de cliënt nodig heeft om samen diens zelfredzaamheid te kunnen bevorderen. Om deze begeleider-cliëntrelatie toekomstbestendig te maken worden er aanbevelingen gedaan. Aan de sociaal agoog om zelfkritisch te blijven, te investeren in de kwaliteit van zorg en in de relatie met de cliënt. Aan de zorginstelling en aan de gemeenten om elkaar een handreiking in vertrouwen te doen om op basis daarvan een beleid te ontwikkelen dat de ruimte geeft om te investeren in kwaliteit, duurzaamheid en maatwerk van de zorg.