Samenvatting

Deze scriptie is gebaseerd op het vermoeden, dat het specifiek communicatieve en talige karakter van het vak geestelijke verzorging bij mensen met afasie een spanningsveld oproept.
Na bestudering van literatuur over de relatie tussen taal en mens-zijn, het talige karakter van het werkveld geestelijke verzorging en tenslotte afasie, is de specifieke onderzoeksvraag opgesteld: Wat gebeurt er in het contact tussen de geestelijk verzorger en de afasiepatiënt? Welke resultaten bieden aanknopingspunten om tot verder zinvol onderzoek te komen? Vanuit mijn logopedische achtergrond laat ik een subonderzoeksvraag meespelen: Wat neem ik als logopedist waar bij de geestelijk verzorgers over hun kennis en omgang met afasie. Welke aanknopingspunten vind ik om tot eventuele aanbevelingen te komen voor het contact tussen de geestelijk verzorger en afasiepatiënt.
Om deze vragen te kunnen beantwoorden vonden er vraaggesprekken plaats met drie geestelijk verzorgers. De resultaten die uit deze gesprekken voortkwamen zijn verwerkt tot enkele algemene aanbevelingen en tot drie specifieke aanbevelingen voor verder onderzoek. De aanbeveling van scholing van geestelijke verzorgers in de kennis over afasie en de training in specifiek communicatieve strategieën die aansluiten bij de verschillende hoofdsyndromen van afasie fungeert als basisvoorwaarde voor de drie hoofdaanbevelingen tot verder onderzoek. Twee van deze drie punten omvatten het onder druk staan van de hermeneutisch-narratieve benadering bij afasiepatiënten en de vraag naar beleving bij het opeens en automatisch meebidden of meezingen. Het laatste punt is tevens het centrale gegeven uit deze scriptie: het gevoel van machteloosheid bij de geestelijk verzorger in contact met de afasiepatiënt.