Samenvatting

Flexibele arbeid en zekerheid worden steeds meer tegenpolen, zo lijkt het. Een op de vier werkenden heeft een flexbaan of werkt als zzper. Vonden in de jaren negentig nog één op de twee flexwerkers binnen een jaar een vaste baan, nu is dat nog maar één op de vijf / zes. In flexwerkers wordt minder geïnvesteerd dan in vast personeel als het gaat om opleiding en training. Bovendien is het werk van lager niveau, heeft men minder inkomen en autonomie en is het minder uitdagend dan vast werk. Flex lijkt vooral een ‘lage lonen’-strategie om de loonkosten te drukken. Daarnaast speelt mee dat werkgevers huiverig zijn om ‘vast’ personeel aan te nemen vanwege de kosten en risico’s voor pensioen, de tweejarige loondoorbetaling en tienjarige re-integratieverplichtingen bij ziekte, en de kosten bij ontslag. Dat betekent dat werkzekerheid belangrijker is dan baanzekerheid. Daarvoor is sociale innovatie en herijking van onze instituties nodig.