Samenvatting

Stotteren is een stoornis die zich uit in ontvloeiende spraak. Naast hoorbare en zichtbare kenmerken zijn
er gevoelens en gedachten over het spreken en over het stotteren aanwezig. Deze hebben invloed op het
spreken en het handelen van de persoon. Dit alles zorgt ervoor dat stotteren een complex probleem kan
zijn (NFS, 2011). Stotteren kan in ernst verschillen maar blijft levenslang aanwezig. Stotteren is dus niet te
‘genezen’. Wel kan men de spraak en de bijkomende factoren als gevoelens en gedachten hierover
beïnvloeden door het volgen van een stottertherapie (VSN, 2009). Het McGuire Programma is een
stotterprogramma dat door en voor stotteraars gemaakt is (McGuire-stotterprogramma, 2015). Doel van
het McGuire Programma is welbespraaktheid. Welbespraaktheid houdt in dat men elke klank uitspreekt
zoals het hoort, dat men bondig en helder is en met dynamiek in de stem spreekt. Voeg hier passie en
geloofwaardigheid aan toe en je bent welbespraakt (McGuire, 2014).
Na het volgen van een stotterprogramma is de kans op terugval groot. Het McGuire Programma biedt
diverse activiteiten aan om na het volgen van de cursus de cursisten te blijven ondersteunen in het krijgen
van grip op hun spraak. Uit een evaluatie blijkt dat het voor een groep cursisten lastig blijft om de
spraaktechnieken vast te houden. Sommige van hen worstelen met emotionele of cognitieve
overtuigingen rondom het stotteren. Hierdoor is de vraag of de bestaande nazorg genoeg aansluit bij de
behoeften van de cursisten. Aan de hand hiervan is de volgende onderzoeksvraag opgesteld:
“Welke ondersteuning, in de nazorg van het McGuire-stotterprogramma, hebben de cursisten nodig om
zich verder te kunnen ontwikkelen naar welbespraaktheid?”
Het gaat om een kwalitatief praktijkonderzoek waarbij bruikbaarheid voor de praktijk centraal staat. Er is
gebruik gemaakt van enquêtes en interviews. Hiermee is er informatie verkregen over de ervaringen van
de cursisten over de bestaande nazorg, de dingen waar men in het dagelijks leven tegenaan loopt en de
behoeften aan ondersteuning die de cursisten hebben na het volgen van de cursus.
Uit de enquêtes en interviews komt naar voren dat cursisten over het algemeen tevreden zijn over de
bestaande nazorg. Opvallend is dat er een relatief grote groep cursisten niet deelneemt aan activiteiten
rondom de nazorg. De belangrijkste reden hiervoor is dat ze er geen behoefte aan hebben. Waar de
cursisten veel behoefte aan blijken te hebben is mentale ondersteuning. Veel cursisten kampen met
negatieve gevoelens en gedachten tegenover het stotteren en zichzelf. Dit weerhoudt hen ervan om
welbespraakt te kunnen zijn. Daarnaast is er behoefte aan structuur in hun leerproces. Toevoegingen aan
het bestaande aanbod binnen de nazorg kan ervoor zorgen dat deze beter aansluit bij de behoeften van
de cursisten.