Samenvatting

Crouch gait, is een van de meest voorkomende loopafwijkingen onder patiënten met cerebrale parese (Delp, Arnold, Speers, & Moore, 1996). Kenmerkend aan de crouch gait is de extreme knieflexie in de standfase en terminal swing. Crouch gait wordt vaak behandeld door chirurgische verlenging van de hamstrings. Momenteel zijn de uitkomsten van deze procedure wisselend. In dit project wordt een nieuwe klinische meetmethode ontwikkeld om op een betrouwbaardere manier te bepalen of er bij het gaan sprake is van een beperking van de knie-extensie ten gevolge van passieve insufficiëntie van de hamstrings, waarbij rekening gehouden dient te worden met de bekkenkanteling. De hoofdvraag van het onderzoek luidt: ‘Hoe kan worden vastgesteld of de bij het gaan optredende extensie van de knie beperkt wordt door passieve insufficiëntie van de hamstrings?’ Om antwoord te kunnen geven op de hoofdvraag wordt er eerst onderzoek gedaan naar de tekortkomingen van de huidige methode (popliteale hoekmeting). De popliteale hoekmeting houdt geen rekening met de mate van bekkenkanteling, hierdoor is de heuphoek onbekend. De hamstrings is een bi-articulaire spiergroep en de bekkenkanteling heeft daarom invloed op lengte van de hamstrings. Wanneer een gewricht roteert, hangt de mate van de spierlengtewijziging af van twee factoren, de grootte van de rotatie en de momentsarm van de spier over het gewricht. De nieuwe klinische meetmethode bestaat uit twee delen. Eerst wordt er een klinische test uitgevoerd, waarbij er gezocht wordt naar maximale kniehoeken bij veranderende heuphoeken. Deze combinaties van heup- en kniehoeken zijn de maximale combinaties, waarbij de hamstrings volledig zijn verlengd. Het tweede deel bestaat uit het afnemen van een gangbeeldanalyse, waardoor het mogelijk is om de combinaties van heup- en kniehoek te vergelijken met de proefpersoon zijn individuele maximaal (klinische test). Om iets te kunnen zeggen over de validiteit van de nieuwe klinische meetmethode is de volledige methode uitgevoerd bij vier gezonde proefpersonen. De maximale kniehoeken, uit de klinische test, hadden een sterke lineaire relatie met de heuphoeken (r = 0,98±0,01). Uit het feit dat er een lineair verband is gevonden tussen de knie en de heuphoek (bij maximaal verlengde hamstrings) valt op te maken dat er sprake is van een constante momentsarm verhouding. Er is een gemiddelde verhouding gevonden van 1,185±0,08. Daarna is er een gangbeeldanalyse uitgevoerd, hierbij is gevonden dat gezonde proefpersonen niet in de buurt komen van de individuele maximale combinaties (heup- en kniehoek). De proefpersonen hebben nog ruimte om gemiddeld een extra 44,90 graden te flecteren in de heup of 53,35 graden te extenderen in de knie. Om een beeld te krijgen van de uitkomsten van een patiënt met een crouch gait is er een simulatie uitgevoerd. De resultaten van de simulatie laten zien dat een patiënt met een crouch gait procentueel meer zijn hamstrings verlengd. Daarnaast wordt de gedachtegang ontkracht waarom het onjuist is dat rond mid-stance de hamstrings het meest verlengd zou zijn bij een crouch gait. Door de tekortkomingen van de popliteale hoekmeting toe te voegen aan de nieuwe klinische meetmethode is er een methode ontwikkeld die gebruikmaakt van de hoekveranderingen van meerdere gewrichten en spier momentsarmen over deze gewrichten. Met deze methode kan er op een betrouwbaardere manier een uitspraak gedaan worden of een patiënt baat heeft bij een chirurgische hamstrings verlenging voor het verhelpen van beperkte knie-extensie tijdens het gaan door passieve insufficiëntie van de hamstrings. In vervolgonderzoek moet de stap naar de patiëntengroep worden gemaakt om te achterhalen wat de werkelijke klinische toepasbaarheid is in de praktijk. https://www.linkedin.com/in/jeroen-de-lange-86571aba/