Samenvatting

Als kinderen de wereld om zich heen willen leren kennen, zetten ze daar hun hele lijf voor in. Voelen, ruiken, proeven, horen, zien, vallen en opstaan. Ze pakken een veertje dat ze op de grond zien liggen, voelen eraan met hun vingertoppen. Ze merken dat het nauwelijks
iets weegt, en strelen ermee langs hun wang of de binnenkant van hun arm. Ze gooien het omhoog en ontdekken dat het langzaam naar beneden dwarrelt, nog voor het de grond raakt proberen ze het weg te blazen.
De kennis die kinderen op die manier opdoen, heeft alles te maken met de mogelijkheden die hun lichaam hun biedt tot het opdoen van deze ervaringen. Het veertje zien, oppakken en voelen, omhooggooien en het weer wegblazen. Maar hun lichaam biedt niet alleen mogelijkheden om de wereld te leren kennen, het lichaam beperkt ook de mogelijkheden waarop je de wereld kunt leren kennen. Want het zou natuurlijk leuk zijn om te voelen hoe het is om omhoog te fladderen net als dat veertje, of om vanuit je achterhoofd naar het veertje te kijken, maar dat lukt nooit omdat je lichaam daar niet voor gemaakt is. Terwijl het uiteindelijk wel lukt om als het veertje wegdwarrelt, erachteraan te lopen om het te vangen. Dat wat we leren kennen en weten krijgt vorm door de mogelijkheden én de beperkingen van ons lichaam. Daarmee is het kennen en weten van kinderen in de eerste plaats lichamelijk en niet cognitief of intellectueel. Wij zijn niet ons brein, maar ons lichaam.