Samenvatting

Achtergrond: Bekkengordelpijn is een veel voorkomende klacht tijdens en na de zwangerschap. De meeste vrouwen herstellen binnen enkele weken tot maanden na de bevalling spontaan. Echter houd een deel van de vrouwen ook postpartum de pijn rondom het bekken en wordt daardoor beperkt in het functioneren in het dagelijks leven. Binnen de literatuur bestaat nog veel onenigheid over o.a. de definitie en de behandeling van zwangerschapsgerelateerde bekkengordelpijn.
Vraagstelling: Fysiotherapie bij postpartum bekkenpijn - Wat is binnen de literatuur de meest effectieve behandeling met blik op pijnklachten, belemmeringen in het ADL en welzijn?
Methode: Met gebruik van verschillende zoektermen en combinaties hiervan is in de databanken Cinahl, Cochrane, PEDro en PubMed gezocht naar relevante randomized controlles trials (RCT´s) voor het uitwerken van deze literatuurstudie. De geincludeerde RCT´s zijn op methodologische kwaliteit beoordeeld d.m.v. de PEDro-scorelijst en op klinische relevantie d.m.v. de vijf criteria van van Tulder.
Resultaten: In totaal werden vier RCT´s geincludeerd die allemaal een behandelmethode beschrijven toegepast bij postpartum bekkengordelpijn en de effecten hiervan op verschillende uitkomstmaten. Specifieke stabiliteitsoefeningen waren hierbij een overkoepelende onderdeel van de behandelingen.
Uit de resultaten van deze literatuurstudie is op te maken dat alle gebruikte behandelvormen uit de bestudeerde RCT´s een gunstig effect hebben op pijn, belemmeringen in het ADL en welzijn. Echter verschillen de uitkomsten van de vier RCT´s met blik op de significante verschillen.
Conclusie: Uit dit literatuuronderzoek blijkt de interventiemethode beschreven door Stuge et al. (2004) bestaand uit een individueel oefenprogramma met specifieke stabiliteitsoefeningen voor de lokale romp- en bekkenmusculatuur gecombineerd met aandacht op biopsychosociale factoren momenteel het meest evidence based te zijn.
Er zou meer engiheid over de definitie van zwangerschapsgerelateerde bekkengordelpijn moeten bestaan om nog doelgerichter onderzoek te kunnen doen naar de meest effectieve behandeling en om de bewijskracht van de interventiemethode van Stuge et al. (2004) te kunnen ondersteunen.