Samenvatting

In de beroepspraktijk van DvT zijn er vermoedens ontstaan van het bestaan van een relatie tussen autonomieproblematiek en de methode Developmental Transformations (DvT). In dit praktijk gericht onderzoek is er onderzocht welke uitwerking een DvT groepstherapie heeft op de autonomie-gehechtheid. De onderzoeksvraag luidt:
Welke uitwerking heeft een DvT groepstherapie van 15 sessies gericht op cliënten met vastgestelde autonomieproblematiek tussen de 20 en 45 jaar oud op de autonomie-gehechtheid?

In dit onderzoek werd een reeds uitgebrachte DvT interventie die gericht is op autonomieproblematiek gevolgd en gemeten. Middels het afnemen van de autonomie-gehechtheidsschaal en het houden van halfgestructureerde interviews is de ontwikkeling van de autonomie-gehechtheid in kaart gebracht. De respondenten betroffen twee DvT therapeuten en vier cliënten. De resultaten bestaan uit vier deelvragen die samen opbouwen naar de conclusie van het onderzoek. Drie ervan focussen zich op de ontwikkelingen van drie aspecten waaruit autonomie-gehechtheid is opgebouwd. In de laatste deelvraag zijn ook de factoren onderzocht die invloed hebben gehad op de ontwikkeling. Middels triangulatie van de resultaten is de conclusie opgesteld. Het onderzoek heeft geleid tot een voorzichtige conclusie: de DvT therapie heeft positieve effecten gehad op de ontwikkeling van de autonomie-gehechtheid. Vanwege meerdere biases en een kleine onderzoeksgroep is het echter lastig om een stevige conclusie te kunnen trekken. Toch nodigen de positieve gegevens uit tot vervolgonderzoek waarin de uitwerking van DvT op grotere schaal en in stabiele omstandigheden wordt onderzocht. Hierbij wordt aanbevolen dat cliënten geen andere therapie- of coachingstrajecten volgen. Ook wordt aangeraden om vervolgonderzoek te doen naar beïnvloedende en werkzame factoren van DvT. Hiernaast vraagt het behandelprotocol van DvT gericht op autonomieproblematiek aanscherping in kaders en afspraken.