Summary

Jongvolwassenen met een lichte verstandelijke beperking willen net als ieder ander zelfbeschikking hebben over het eigen leven. De cliënt wordt hierin door de hulpverleners van Arduin gemotiveerd en ondersteund. De hulpverleners ervaren hierbij echter tevens een verantwoordelijkheidsdilemma met overige taken. De hulpverleners hebben enerzijds een verantwoordelijkheid in het vergroten van de zelfbeschikking van de cliënt waarbij een veilige relatie essentieel wordt geacht en anderzijds een verantwoordelijkheid in het treffen van beschermende maatregelen vanuit zelfoverschatting van de cliënt hetgeen de veilige relatie onder druk zet. Vanuit bovenstaande probleemstelling wordt de volgende onderzoeksvraag geformuleerd:

‘Welke factoren zijn van invloed op het tot stand brengen en in stand houden van een veilige relatie tussen de hulpverlener en de jongvolwassene in de leeftijdscategorie 18 tot en met 25 jaar, met een lichte verstandelijke beperking en een lage sociaal-emotionele ontwikkeling binnen Stichting Arduin?’

De onderzoeksvraag is open geformuleerd, waardoor een kwalitatief en beschrijvend onderzoek passend is. De belangrijkste conclusie die uit het onderzoek naar voren is gekomen, is dat de hulpverlener vanuit een houding werkt zonder verwachtingen aan het creëren van basisvertrouwen en zorgvuldig probeert aan te sluiten op de daadwerkelijke behoeften en het ontwikkelingsniveau van de cliënt. Hieruit vloeit tevens de belangrijkste aanbeveling namelijk het door de hulpverlener kunnen reflecteren op het eigen gedrag. Binnen de organisatie wordt aangedragen om dit op drie essentiële onderdelen terug te laten komen met name op de rapportage aan het einde van de dienst van de hulpverlener, de intervisies en de functioneringsgesprekken.