Samenvatting

In beginsel wordt het faillissement door een schuldeiser aangevraagd, van wie zijn schuldenaar een vordering onbetaald laat. Tevens is het voor een schuldenaar mogelijk om zijn eigen faillissement aan te vragen.

Naast het bovengenoemde kan een faillissement met een ander doel worden aangevraagd. Daarmee wordt bedoeld dat het faillissement kan worden aangevraagd om de doorstart van een onderneming te realiseren. Meer in het bijzonder: een onderneming die financieel in zwaar weer verkeert. In dat geval spreekt men in het Nederlandse insolventierecht over een pre-pack-procedure. Aan de hand van een pre-pack-procedure treedt een onderneming in het faillissement, waarna deze vrijwel direct een doorstart maakt.
Bij het maken van een doorstart wordt de onderneming met een afgeslankte variant voortgezet. Bij het maken van een doorstart komen enkel de rendabele bedrijfsonderdelen voor verkoop in aanmerking. Dit leidt in veel gevallen tot een overschot aan werknemers. Vanzelfsprekend kan een overschot aan werknemers het maken van een doorstart bemoeilijken.
Zoals eerder genoemd, heeft de pre-pack-procedure als doel om de kans op een doorstart van een gefailleerde onderneming te vergroten. In dat verband worden bij het maken van een doorstart twee belangen tegenover elkaar afgewogen. Enerzijds bestaat het belang van de onderneming om een doorstart te maken, en anderzijds bestaat het belang van de werknemers om hun werk te behouden.
Gelet op het spanningsveld tussen het arbeidsrecht en het insolventierecht heeft de pre-pack-procedure tot veel kritiek geleid. Tegenstanders van de pre-pack-procedure beroepen zich op het standpunt dat de pre-pack-procedure misbruik van recht opleveren. Meer in het bijzonder zou de pre-pack-procedure enkel een procedure zijn, waarmee een goedkope herstructurering kan worden gerealiseerd.