Summary

Al jarenlang komt het voor dat Nederlandse boeren en tuinders emigreren naar landen als Canada, Verenigde Staten, Denemarken of Duitsland. Dit komt mede door de huidige wet- en regelgeving waardoor er geen toekomst meer wordt gezien in Nederland. In totaal denkt zo’n 19% van de agrariërs serieus na over emigratie. Bij dit percentage zijn toekomstige agrariërs die geen agrarisch bedrijf hebben niet meegerekend waardoor deze groep nog groter zal zijn. Bij een emigratie komt veel kijken, van een keuze maken naar welk land de emigratie gaat gebeuren tot het maken van bedrijfsplannen en begrotingen waarna er een bedrijf aangekocht kan worden. Wanneer er een agrarisch bedrijf is aangekocht, is een emigratie nog niet afgerond. Het bedrijf moet worden opgestart, er moeten afspraken gemaakt worden over afzetkanalen, kortom het bedrijf moet gaan draaien. Aangezien (toekomstige) agrariërs dit veelal niet alleen kunnen, kan er hulp ingeschakeld worden van een emigratiebegeleider. Maar hoe kijkt een emigratiebegeleider hiertegen aan? Zijn er nog steeds dezelfde verwachtingen die gesteld worden aan hen als een aantal jaren geleden en hoe kunnen zij het beste (toekomstige) agrariërs benaderen.