Samenvatting

Deze masterthesis onderzoekt hoe niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) de verduurzaming van korte voedsel­ketens in Nederland faciliteren. Op basis van literatuur, interviews en een enquête onder keten­stakeholders wordt in kaart gebracht welke vormen van ondersteuning – variërend van infrastructuur en logistiek tot kennisdeling en lobby – als meest waardevol worden ervaren. De studie toont dat NGO’s vooral impact hebben door het verbinden van partijen, het mede-financieren van gedeelde faciliteiten en het zichtbaar maken van ketenprestaties. Tegelijkertijd blijken maatwerk en regionale context bepalend voor succes: generieke “one-size-fits-all”-interventies werken minder goed. De bevindingen leiden tot praktische aanbevelingen voor NGO’s om hun rol te prioriteren en af te stemmen op concrete behoeftes van producenten, verwerkers en andere ketenpartners