Samenvatting

Op de onderzoeksschool is door het team prioriteit gegeven aan het vergroten van de verantwoordelijkheid van de leerling voor hun eigen leerproces. De dialoog is hierbij een krachtig hulpmiddel (Pameijer, Van Beukering & De Lange, 2009). De invoering van kindgesprekken is een wens van de onderzoeksschool en behoeft de nodige aandacht. Het onderzoek is gericht op de rol van de begeleider, wat leidt tot de volgende onderzoeksvraag: Hoe kan ik als begeleider de handelingsbekwaamheid van docenten vergroten in het voeren van oplossingsgerichte kindgesprekken? In dit onderzoek wordt gebruik gemaakt van een onderzoeksdeel en een handelingsdeel. Binnen het onderzoeksdeel wordt, uitgaande van de theorie van Pameijer et al., (2009) en Cauffman en Van Dijk (2009) dat kinderen informatie kunnen geven over hun visie en mogelijke oplossingen, het belang van oplossingsgerichte kindgesprekken beschreven. Aan de hand van begeleidingsmodellen van Sinek (2009), Kotter (2005) en Senge (2001) wordt het handelingsdeel gestart. Dit deel omvat teambijeenkomsten en begeleidingsgesprekken met de focusgroep. Op basis van de gegevens uit het handelingsdeel kan worden gesteld dat de door de begeleider ingezette interventies: verdieping in theoretische achtergronden, het aandragen van een gespreksformat, het uitwerken van een casus en begeleidingsgesprekken aan de hand van videobeelden hebben bijgedragen aan het vergroten van de handelingsbekwaamheid van docenten in het voeren van oplossingsgerichte kindgesprekken.