Samenvatting

De Engelse taal blijkt vaak een moeilijke taal voor dyslectische leerlingen. Door de niet-transparante spelling en niet-voorspelbare klank-tekenkoppeling is het leren schrijven van de taal een behoorlijke moeilijkheid. Maar al te vaak haalt een dyslectische leerling onvoldoendes door deze lastige spelling, waarvan motivationele problemen het gevolg kunnen zijn.
Het vinden van aanknopingspunten om de toetsing en correctie voor het vak Engels op PENTA college C.S.G. Bahûrim aan te laten sluiten op de onderwijsbehoeften van dyslectische leerlingen is de primaire ambitie geweest van dit onderzoek. In het verlengde daarvan worden verbanden gezocht tussen toetsresultaten en motivatie.
De nulmeting is de basis van dit onderzoek. Een analyse van deze meting toont aan dat de resultaten van de dyslectische leerlingen niet tegenvallen, de wijze van toetsen en de manier van correctie echter wel. Op basis van deze analyse en aan de hand van literatuur, interviews en vragenlijsten wordt gekeken welke aanpassingen in toetsing en correctie voor verbetering zouden kunnen zorgen. In de tweede meting wordt er op voorbedrukte bladen gewerkt, er wordt een creatievraag aan de toets toegevoegd, en de wijze van corrigeren wordt door middel van een correctiemodel gedaan.
De twee toetsmomenten worden vervolgens met elkaar vergeleken, waaruit blijkt dat de resultaten van de dyslectische leerlingen cijfermatig gezien lager blijken dan in de nulmeting. Deze tegenvallende resultaten blijken te wijten aan de lastigere grammatica in de tweede meting, want op opdrachten waarmee dyslectische leerlingen over het algemeen problemen hebben, woorden en zinnen, hebben zij in de tweede meting hetzelfde of hoger gescoord.
Over de wijze van toetsing zijn zowel de dyslectische en de controlegroepen als de docenten zeer tevreden. Na de tweede meting kan gesteld worden dat de leerlingen weten op welke manier hun cijfer tot stand is gekomen. De veranderde wijze van corrigeren, met behulp van een beoordelingsmodel, maakt het cijfer voor de leerlingen en docenten inzichtelijk.
Hiermee is de doelstelling van dit onderzoek, dat dyslectische leerlingen met minder problemen en meer plezier het vak Engels zullen volgen, en dat zij met meer zelfvertrouwen toetsen tegemoet zullen zien, gedeeltelijk geslaagd. Grammatica zal voor veel leerlingen, dyslectisch of niet, een lastig onderwerp blijven. Bij het toetsen van woorden en zinnen kan de wijze van toetsen en corrigeren echter voor een grote verandering zorgen, ook op motivationeel gebied.